ALİTERASYON, ASONANS, İÇ KAFİYE, KELİME TEKRARI
- D) ALİTERASYON:Mısralarda aynı ünsüz harflerin tekrarlanmasından oluşan ahenktir.
“Çözülen bir demetten indiler birer birer.” “b, r” sesleri aliterasyon oluşturur.
“Dest bus-i arzusuyla ölürsem dostlar
Kûze eyle toprağım, sunun anınla yâre su” “s” sesiyle aliterasyon yapılmıştır.
Karşı yatan kara dağlar ister isen senin olsun, “r” sesiyle aliterasyon yapılmıştır.
“Eylülde melül oldu gönül soldu da lale
Bir kâküle meyletti gönül geldi bu hale.” “l” sesiyle aliterasyon yapılmıştır.
- E) ASONANS:Mısralarda aynı ünlü harflerin tekrarlanmasından oluşan ahenktir.
“Senin kalbinden sürgün oldum ilkin
Bütün sürgünlüklerim bir bakıma bu sürgünün bir süreği.” “ü” sesi asonans oluşturur. Sezai Karakoç
- F) İÇ KAFİYE:Mısraların ortasında bulunan ve mısra sonlarındaki uyakla uyumlu olan ses benzerliğidir. Bu şekilde iç kafiyelerin bulunduğu şiirlere musammat denir. Musammat gazel vb.
“Kamu bimarına canan devayı derdi der ihsan
Niçün kılmaz bana derman beni bimar sanmaz mı.” Fuzuli
“canan, derman” iç kafiye oluşturur.
- G) KELİME TEKRARI:Şiirde ahengi sağlayan unsurlardan biri de mısralarda aynı kelimelerin tekrar edilmesidir.
“Kar yağıyor, yine kar yine mahşer gibi kar.
Beyaz bir sükût işte, kar yağıyor kar, kar, kar
Sanırım ki uçuyor gözümde hatıralar
Beyaz bir sükût işte, kar yağıyor kar, kar, kar
Akşam, yine akşam, yine akşam
Göllerde bu dem bir kamış olsam